??کودکى ام را که مرور مى کنم ، قشنگ ترین قسمت هاى ان ، تعطیلات اخر هفته بود.
??پنج شنبه هایى که با اشتیاق عمیق ، سمت خانه مى دویدیم و در سرمان هزار و یک برنامه براى این یک روز و اندى بود . از تماشاى کارتون هاى بعد از ظهر جمعه تا رفتن به خانه مادربزرگ و چه بى هزینه شاد بودیم و چه پرشور و جانانه مى خندیدیم .
??براى بچه هاى امروز نگرانم...
نگرانم از ذوقى که براى تعطیلات اخر هفته هایشان ندارند ، از کبراى قصه که تصمیمش را گرفت و توى همان روز ها و حوالى دلخوشى و باران بى شیله ى کودکى ما ، خودش را جا گذاشت ، از کوکب خانمى که دیگر نیست ، و چوپان دروغگویى که شاید یک شب که ما حواسمان نبود ، گرگ ها امدند و همراه ترس هاى کودکى ما ، او را دزدیدند.
??امروز بچه ها ساده نیستند ! همه چیز را مى فهمند ، هیچ غولى را باور ندارند و از هیچ دیوى هم نمى ترسند . ما کودکانگى و لبخند را در کودکى خودمان جا گذاشتیم ، ما خودمان را و دلخوشى هاى ساده ى خودمان را ادامه ندادیم ! و حالا مانده ایم و کودکانى که دیگر "کودکانه"نمى خندند.