بی شک هیچگاه نماز...مراقبه..یوگا ،کلیسا وهر نوع نیایشی دیگر نمیتواند انسان را به کمال معرفت و سعادت راهنمایی کند تا وقتی که شناخت و اگاهی و عقلانیت وارد شود و در هر حرکت و هر نفس به اندیشیدن و کسب معرفت باشد .انسان موجودی در حال یادگیری است ،یادگیری از طریق هوشیاری در رفتار و کردار و گفتار ،هوشیاری در اعمال غریزی ،هوشیاری در عالم رویا و خیال و...تا زمانی که رفتارهای انسانی مبتنی بر تکرار و عادت یا احساسات گذرا و بی ریشه است شاید در گذری همچون شکست حباب امواج صدای بلندی داشته باشد اما به همان زودی گذرا و در از بین رفتن است...اندیشیدن و اگاهی و هوشیاری از عناصر اصلی فهم موقیعت اکنون و حرکت به سمت موقعیت مطلوب است .انسان بدون انکه تعریف درستی از خود داشته باشد نمیتواند به جایی برسد .گاهی باید در خلوت با خویش خود را ارزیابی نماییم که ایا حرکات و رفتار ما تنها تقلیدی بر اساس بکرار و باورهایی است که پذیرفته ایم یا بر اساس هوشیاری و ادراک و اندیشیدن...سعادت و کمال در درون انسان است نه در غوغای بیرون و برای شکفتن از درون باید به بلوغ برسیم و بلوغ به مدرک و سن و جنسیت و ..نیست .بلوغ یعنی اگاهی شدن از انکه که هستیم ...براستی میدانیم که چه کسی هستیم؟